Ψαρεύοντας Λαυράκια με την τεχνική του spinning.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα το ψιλό σιγά σιγά έχει αρχίσει να αραιώνει και τα ψάρια θηρευτές, έχουν αρχίσει να αυξάνουν τις διατροφικές τους απαιτήσεις αφού η ανάγκη για λίπος για να αντιμετωπίσουν το τσουχτερό κρύο είναι μεγάλη. Φυσικά είναι η περίοδος που η τεχνική τους spinning έχει την τιμητική της.





Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να πούμε κάποια πράγματα για το ψάρεμα του Λαυρακιού, με την μέθοδο αυτή. Πρόκειται κατά την γνώμη μου για το κορυφαίο θήραμα της συγκεκριμένης τεχνικής και για την νοστιμιά του αλλά κυρίως για την πονηριά και την καχυποψία του, πράγμα που κάνει πολλές φορές την σύλληψή του αδύνατη ακόμα και αν υπάρχει σε πληθυσμούς στην περιοχή.
Η πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο ψάρι, έμελλε να είναι και η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό από τότε, όταν μνημονεύεται σε κάποια κουβέντα. Όχι η ιστορία δεν περιέχει κάποιο ψάρι τρόπαιο δυνατά φρένα και ξενερίσματα, είναι λίγο διαφορετική και έχει καλό τέλος για το ψάρι.



Εγώ με τον φίλο Δημήτρη ψαρεύουμε απίκο σε μικρό λιμανάκι της Πρέβεζας. Την προσοχή μας αποσπάει κοπάδι με 5-6 Λαυράκια ήταν δεν ήταν 300γρ που στέκονταν στα πόδια μας κάτω από τον ντόκο, μακριά από εκεί που πέφταν τα δολώματά μας. Σε κλάσματα δευτερολέπτου παρατάω το απίκο και δένω σε 14 αόρατο παράμαλο μικρή σαλαγιά χωρίς βαρυδάκι δολωμένη με ζύμη σαρδέλα και φρυγανιά. Πετάω στα πόδια μου μικρές μπιλίτσες που πλάθω σε μεγέθους ρεβιθιού. Ανάμεσά τους και το δόλωμά μου.
Τα ψάρια επιτίθενται με μανία σε οτιδήποτε εκτός… από την δολωμένη σαλαγία μου. Τις πρώτες 2 φορές νόμιζα πως ήταν τυχαίο αλλά όσες και αν επανέλαβα την ταυτόχρονη ρίψη μαλάγρας τα ψάρια δεν ξεγελάστηκαν. Από την ταχύτητα βύθισης της σαλαγιάς μου και μόνο ήταν σε θέση να καταλάβουν ότι πρόκειτε για παγίδα και σε λίγο άρχισαν να κολυμπάνε για βαθύτερα νερά αφήνοντάς μας να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας έχει μόλις συμβεί..

Αυτά σαν μια πρώτη εισαγωγή για να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα δύσκολο αντίπαλο που έχει όμως και αυτός ένα κακό ελάττωμα, την λαιμαργία. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Νέες τεχνικές νέα δολώματα, οι ιχθυοκαλλιέργειες που «έσπαγαν» για να πάρουν τις επιδοτήσεις . Πολλά ψάρια «δραπέτες» από κοντινά ιχθυοτροφεία βγήκαν και εύκολα με ψαροτροφές και άλλα δηλητήρια τον καιρό εκείνο αλλά ευτυχώς για όλους μας όχι πια. Οι τεχνικές που ένας αξιοπρεπής ψαράς μπορεί αν τα ψαρέψει είναι το εγγλέζικο, το casting με δολώμα ή ψαροδόλι και πολυάγκιστο, η κορυφαία όμως τεχνική με την οποία θα ασχοληθούμε και στο παρόν άρθρο, είναι το ψάρεμα του Λαυρακίου με spinning μιας και πρόκειται για ψάρι κυνηγό.



Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα χαρακτηριστικά του, την συμπεριφορά αλλά και τις συνήθειες που προτιμάει, για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε. Η λατινική ονομασία του Ευρωπαικού είδους είναι Dicentrarchus labrax ή Morone labrax με κατανομή πληθυσμού σε όλη την Μεσόγειο, στις ανατολικές ακτές του Ειρηνικού, την Μεγάλη Βρετανία και την Νότια Σκανδιναβική Χερσόνησο.

Είναι μακρινός συγγενής με τα ψάρια της τρύπας όπως ο Ροφός, την οποία και άφησε πριν από χιλιάδες χρόνια για να εξελιχθεί στο σημερινό είδος. Ανήκει στην τάξη των οστεοκάνθων, στην ομάδα των ακανθοπτερυγίων και στην οικογένεια των περκιδών. Το χρώμα του είναι από την επάνω πλευρά γκρίζο – μολυβί και από την κάτω έντονο ασημί. Το σώμα του σκεπάζεται από μικρά λέπια και έχει ένα αγκάθι στο κάθε μάγουλο.

Ψάρι της παράκτιας ζώνης, οι μετακινήσεις του είναι σε μικρές σχετικά αποστάσεις και το βάθος που το συναντάμε είναι μέχρι τα 100 μέτρα. Ψάρι του αλμυρού νερού αλλά με έλξη προς τις λιμνοθάλασσες και τα ποτάμια, στα οποία και μπαίνει από τα σημεία που ενώνονται με την θάλασσα, για να βρει την τροφή του αλλά και να κατοικίσει για καιρό. Τα ψάρια που κατοικούν στα παραπάνω έχουν την τάση να παίρνουν μια πιο σκούρα απόχρωση με τον καιρό, σε σχέση με αυτά στο αλμυρό νερό.

Το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο Λαυράκι έχει μήκος 103cm και βάρος 12κιλά, αλλά το σύνηθες μήκος τους είναι στα 50cm περίπου. Η ηλικία του μπορεί να φτάσει τα 20 χρόνια και στο φυσικό περιβάλλον παίρνει περίπου 500γρ το έτος. Η αναπαραγωγική του δραστηριότητα ξεκινάει από τα 23 περίπου cm.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στον βιότοπο του Λαυρακιού, αφού το συναντάμε σε αμμώδεις και μικτούς βυθούς ποσειδωνίες και βραχότοπους. Υπάρχουν όμως μερικές περιοχές που τα ψάρια συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερους αριθμούς και εκεί θα πρέπει να τα αναζητήσουμε αυξάνοντας τις πιθανότητες σύλληψης ενός ψαριού.

Λιμάνια. Είναι περιοχές που προσφέρουν ασφάλεια και μεγάλες ποσότητες τροφής και πάντα θα βρούμε Λαυράκια αν κρατάει η περιοχή. Το μειονέκτημα που κατά τη γνώμη μου έχουν τα λιμάνια είναι πως τα μεγάλα Λαυράκια μαθημένα από την έτοιμη τροφή από τα ψαροκάικα, είναι «τεμπέλικα» και σπάνια θα μπουν σε διαδικασία να κυνηγήσουν τα τεχνητά μας. Από την άλλη οι εξωτερικές πλευρές των λιμανιών αυτών με «καιρό» είναι ένας θαυμάσιος ψαρότοπος και αξίζει να δοκιμάσουμε την τύχη μας.




Εκβολές . Από τους πρώτους τόπους που θα πρέπει να δοκιμάσουμε τα τεχνητά μας! Η αγάπη του ψαριού αυτού για τα υφάλμυρα νερά, σε συνδυασμό με τις μεγάλες ποσότητες τροφής που παρασύρει το ρεύμα του ποταμού δημιουργούν ένα ιδανικό ψαρότοπο. Ακόμα και ένα μικρό ρυάκι ή και η ύπαρξη καλαμιών στη σειρά, πράγμα που φανερώνει υπόγεια νερά, είναι αρκετά. Η τροφή που μεταφέρεται από τέτοια μικρά ρυάκια μπορεί να μην επαρκεί για να ταΐσει ένα μεγάλο Λαυράκι, αλλά αποτελεί πόλο έλξης για τα θηράματά του όπως Κεφάλους Σαρδέλες, Γαρίδες και άλλα και το Λαυράκι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και παραμονεύει!



Αμμώδης βυθός ανακατεμένος με βότσαλα και κοντό φυκάκι, τους μήνες Δεκέμβρη και Γενάρη, είναι τόποι που αρέσκεται να ξύνει την κοιλιά του το αυγωμένο Λαυράκι, οπότε αν τους γνωρίζουμε καλό είναι να τους επισκεφτούμε.

Τους μήνες Δεκέμβρη έως Ιανουάριο αρχίζει η αναπαραγωγική περίοδος για τα ώριμα ψάρια και όταν η θερμοκρασία του νερού είναι περίπου στους 10-15 βαθμούς Κελσίου. Μέχρι και τον μήνα Απρίλιο, έχουν γεννηθεί και τα αυγά των ψαριών. Για το διάστημα αυτό τα θηλυκά κινούνται σε βάθος μέχρι 40 μέτρα. Οι διατροφικές τους απαιτήσεις γίνονται πολύ μεγάλες και στην κυριολεξία καταβροχθίζουν τα πάντα! Μαλάκια, μικρά αλλά και μεγαλύτερα ψάρια, σκουλήκια και γενικά οτιδήποτε μπορεί να χωρέσει στο στόμα του καταναλώνεται σε ποσότητες. Αυτή είναι και η καλύτερη περίοδος για να μπορέσουμε να συλλάβουμε τα μεγάλα του είδους. Τα μικρά minnow δίνουν την θέση τους στα τεχνητά των 12, 14 ακόμα και 17 cm, δίνοντας μας την δυνατότητα να πραγματοποιούμε μακρινές βολές, σημαντικό όταν το ψάρεμα γίνεται από παραλία.

Τα καλύτερα αποτελέσματα έχουν έρθει με αργή ανάκτηση. Η τεχνική – στρατηγική που προσωπικά χρησιμοποιώ έχει ως εξής.

Για ψάρεμα από σταθερό σημείο πραγματοποιούμε 3 βολές μια δεξιά, μια στην ευθεία και μια αριστερά με το ίδιο τεχνητό. Επαναλαμβάνουμε άλλες 3-4 φορές. Είναι σημαντικό στην συνέχεια να αλλάξουμε τεχνητό αφού αν το έχει ακολουθήσει κάποιο ψάρι χωρίς να επιτεθεί και χωρίς να το αντιληφθούμε, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάρουμε χτύπημα σε αυτό το τεχνητό. Έχει συμβεί πολλές φορές να επιμένουμε με ένα τεχνητό και το ψάρι να έρχεται στην 1-2 βολή μετά την αλλαγή του. Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία με νέο τεχνητό. Σε περίπτωση που πάρουμε κάποιο ψάρι με ένα τεχνητό επίσης το ξεχνάμε για το συγκεκριμένο ψάρεμα και δοκιμάζουμε με άλλο.

Για ψάρεμα σε παραλία. Κατ αρχήν βεβαιωνόμαστε πως έχουμε άνετα ρούχα, κατάλληλα παπούτσια-μπότες για άμμο για να μην κουραζόμαστε και τον απαραίτητο μόνο εξοπλισμό. Για παράδειγμα το να κουβαλάμε μια απόχη δεν κρίνεται απαραίτητο, αφού περισσότερο θα μας δυσκολέψει παρά θα μας βοηθήσει στην σύλληψη ενός ψαριού από την ακτή. Επαναλαμβάνουμε 2-3 βολές σε κάθε κατεύθυνση και προχωράμε περίπου 70-80 μέτρα. Αφού η αλλαγή τοποθεσίας είναι συνεχής η αλλαγή των τεχνητών μπορεί να γίνεται πιο αραιά και να επιμένουμε περισσότερο με τεχνητά που «δουλεύουν» και μας έχουν δώσει ψάρια στο παρελθόν.

Πολλές θα είναι οι φορές που κάποιο Λαυράκι θα ακολουθήσει το τεχνητό μας μέχρι τα πόδια μας χωρίς να επιτεθεί . Συνήθως αυτό οφείλετε στο ότι τα ψάρια είναι υποψιασμένα ή στην περιοχή υπάρχει αρκετή ποσότητα τροφής. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε αν δεν είμαστε σε σταθερό σημείο, είναι να μην πραγματοποιήσουμε άλλη βολή, αλλά να μετακινηθούμε και να επιστέψουμε ξανά μετά από λίγο. Αν και ο κανόνας λέει Λαυράκι που το είδες δεν το πιάνεις, γιατί μάλλον σε έχει δει πρώτο αυτό, έχει τύχει πολλές φορές ψάρι που ακολούθησε και δεν επιτέθηκε, αφού έφυγα και άφησα το σημείο να «ησυχάσει» για λίγο, επιστρέφοντας μετά σε αυτό να επιτεθεί. Σε περίπτωση που το σημείο είναι σταθερό όπως κάποιο Λιμάνι μπορούμε να κάνουμε ένα διάλλειμα λίγων λεπτών και αλλαγή τεχνητού.

Σημαντικό ρόλο θα παίξει και το πόσο απαρατήρητοι θα περάσουμε στα πανέξυπνα αυτά ψάρια. Θόρυβοι, γέλια, συνομιλίες, έντονα χρώματα σε ρούχα, είναι αποτρεπτικοί παράγοντες αφού το Λαυράκι θα μας αντιληφτεί αμέσως.
Η ανάκτηση που συνήθως ανταποκρίνεται είναι η αργή προς μεσαία, με πολλά μικρά και ακανόνιστα χτυπήματα. Όταν ψαρεύω προσωπικά Λαυράκια ξεχνάω πως είμαι ψαράς και προσπαθώ να μπω στην θέση του τεχνητού μου, μια μικρής Σαρδέλας ή ενός μικρού Κεφάλου και να του δώσω ζωή με την μύτη του καλαμιού μου. Προσπαθήστε και εσείς να φανταστείτε την εικόνα του τεχνητού σας όταν ψαρεύεται και πραγματικά θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα.


Μεγάλη κουβέντα μπορεί να γίνει για τα τεχνητά που θα χρησιμοποιήσουμε για το ψάρεμά του. Λαυράκια έχουν πιαστεί σε όλων των ειδών τα τεχνητά και χρώματα. Το τι τεχνητό θα χρησιμοποιήσουμε εξαρτάται φυσικά από τις συνθήκες που ψαρεύουμε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα και κάποιους γενικούς κανόνες για να κάνουμε μια αρχή.


Τι βραδινές κυρίως ώρες πολύ αποτελεσματικές είναι οι μπονίτες σε έντονα χρώματα.



Τις πρωινές ώρες κατά το ξημέρωμα τα minnow σε φυσικές απομιμήσεις από 12cm και πάνω.



Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα πολύ καλά αποτελέσματα έχουμε με τα minnow με έντονες αντανακλάσεις.



Σε ταραγμένα νερά θα χρησιμοποιήσουμε τεχνητά με μπίλιες που προκαλούν δονήσεις(vibrations), ενώ σε μπουνάτσα τεχνητά χωρίς μπίλιες(silent).



Σε εκβολές πολύ αποτελεσματικές είναι οι φυσικές απομιμήσεις Κεφάλου και Σαρδέλας που συγκεντρώνονται στα σημεία και φυσικά οι γνωστές σε όλους μας Σιλικόνες.




Οι ώρες που προτιμούν να κυνηγάνε τα Λαυράκια τον Χειμώνα δεν είναι συγκεκριμένες. Αναμφίβολα τις πρώτες πρωινές και το σούρουπο θα τα ψαρέψουμε με μεγάλες πιθανότητες, αλλά πολλά και μεγάλα ψάρια έχουν βγει και αργά το πρωί ή και το μεσημέρι. Τέλος σε Λιμάνια η καλύτερη ώρα είναι αργά το βράδυ που ηρεμούν τα πάντα.


Το Λαυράκι δεν φημίζεται για την αντοχή του. Ποτέ δεν θα μπει σε διαδικασία να καταδιώξει για πολύ ώρα το θήραμά του και είναι ψάρι της ενέδρας. Για το λόγο αυτό αν και είναι ένας άξιος αντίπαλος δεν είναι τόσο δύσκολο στην μάχη. Όπως είπαμε και πριν το δύσκολο είναι να το κάνουμε να επιτεθεί. Συνήθως όταν φτάνει σε απόσταση μερικών εκατοστών από το τεχνητό πραγματοποιεί αναρρόφηση, οπότε και το πρώτο πράγμα που μπαίνει στο στόμα τους είναι η σαλαγιά. Ένα καλό και δυνατό κάρφωμα κατά το χτύπημα είναι συνήθως αρκετό. Μετά από 2 με 3 καλά κεφάλια το ψάρι συνήθως σκάει για να καταλήξει με ευκολία στην απόχη μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν λεπτά παράμαλα από 22 εώς και 28 mm, έχοντας έτσι ένα σημαντικό πλεονέκτημα απέναντί του.

Το ψάρεμα του Λαυρακιού είναι μια πρόκληση για τον ψαρά της τεχνικής του spinning. Σπάνια θα πάρουμε παραπάνω από 2-3 ψάρια την φορά με πιο συνηθισμένο το κανένα. Αξίζει κατά την γνώμη μου να το δοκιμάστε με υπομονή επιμονή και μεθοδικότητα και τότε σίγουρα θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τον «Λύκο» των θαλασσών όπως συνηθίζεται να λέγεται ακόμα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, το μεγάλο Λαυράκι.



Σας ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά καλά Λαυρακοψαρέματα !

Του Δημου Καπογιαννη