Ψαρεύοντας Σουπιές

Ψαρεύοντας Σουπιές



Οι σουπιές είναι οι αμαζόνες της θάλασσας. Το ψάρεμα τους είναι εύκολο και διασκεδαστικό και στις καλές μέρες πολύ αποδοτικό.

With green blood, three hearts, and able to change colour in a flash, it sounds like a ‘weird aliens’ movie creature ~ Paula Weston

Ανήκουν στην τάξη των κεφαλόποδων και είναι οπλισμένες από τη φύση με το μελάνι τους, ένα μεγάλο δόντι και απίστευτες δυνατότητες παραλλαγής. 

 

Οι σουπιές έχουν τρεις καρδιές, όχι για την καψούρα, αλλά μια για κάθε βράγχιο και μια για το υπόλοιπο σώμα. Τα τεράστια μάτια της, της δίνουν τη δυνατότητα να βλέπει και προς τα πίσω ενώ κινείται φυσώντας με δύναμη το νερό που ρουφάει. 



Συνήθως επιτίθεται από τα πλάγια στα υποψήφια θύματα της. Λιμπίζεται κατά κύριο λόγω τα μικρόψαρα, τα καβούρια και τις γαρίδες. 

Τις σουπιές τις βρίσκουμε παντού. Σε παραλίες, στην εξωτερική πλευρά των λιμανιών αλλά και μέσα σε αυτά. Προσωπικά στους μικτούς βυθούς θεωρώ ότι αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες μας για επιτυχία. 

Για να τις ψαρέψουμε χρειαζόμαστε σχετικά ήρεμη θάλασσα χωρίς κυματισμό και διαυγή νερά. Μπορούμε να τις ψαρέψουμε όλες τις εποχές του χρόνου με καλύτερα αποτελέσματα το Φεβρουάριο και το Μάρτη όπου γυαλώνουν για να γεννήσουν. Το ψάρεμα τους μπορεί να γίνει τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Οι παρατηρήσεις μου είναι ότι τη μέρα τις ψάχνουμε πιο ανοιχτά ενώ το βράδυ στα ρηχά. Οι ώρες αιχμής είναι φυσικά λίγο μετά το χάραμα και το σούρουπο.

Ο βασικός μας εξοπλισμός είναι ένα σπινοκάλαμο με ένα μικρό μηχανάκι, ψιλό νήμα με αόρατο παράμαλλο ή πετονιά, παραμάνα τύπου Θ και καλαμαριέρες σε απομίμηση γαρίδας.

Οι τεχνικές ανάκτησης που χρησιμοποιούμε είναι η παραδοσιακή ελληνική και οι παραλλαγές του eging ψαρεύοντας πάντα πατωτά. 

Στην παραδοσιακή ελληνική τεχνική (αυτή που έκαναν οι παλιοί με τις καρούλες) και δουλεύει πολύ καλά στα νερά μας μετά το πέταγμα της καλαμαριέρας, την αφήνουμε να πατώσει και τη φέρνουμε κοντά μας με πάρα πολύ αργό μάζεμα και λίγα τιναγματάκια που και που.



Στην βασική γιαπωνέζικη τεχνική του eging που ακολουθούμε μετά τη βολή και αφού πατώσει η καλαμαριέρα, εκτελούμε ένα κάθετο τίναγμα και δίνουμε αρκετό χρόνο στη σουπιά να επιτεθεί. Δεκαπέντε, είκοσι ακόμη και τριάντα δευτερόλεπτα είναι ο χρόνος που χρειάζεται συνήθως για να κάνει την επίθεση της, μαζεύουμε τα μπόσικα αμέσως μετά το τίναγμα και περιμένουμε να περάσει ο χρόνος. Συνήθως το χτύπημα σε αυτή την τεχνική έρχεται κάπου ανάμεσα στο τρίτο και το πέμπτο χτύπημα όταν ψαρεύουμε ανοιχτά, ενώ στα ρηχά μπορεί να χτυπήσει ακόμη και στο τελευταίο μέτρο. Το πιο βασικό είναι να της δώσουμε το χρόνο που χρειάζεται για να αφήσει την καχυποψία της και να επιτεθεί. 



(Στα παραπάνω gifακια η κίνηση είναι πολύ γρήγορη, αλλά δείχνει την βασική πορεία της καλαμαριέρας...)

Το πράσινο και το πορτοκαλί χρώμα στις καλαμαριέρες είναι δυο χρώματα που δουλεύουν πολύ καλά, ο κανόνας λέει ότι επιλέγουμε φωτεινά χρώματα τις φωτεινές ημέρες ή κοντά σε φώτα και σκοτεινά χρώματα όταν ο καιρός έχει τις μαύρες του. Βέβαια στην πράξη οι σουπιές χτυπάνε σε όλα τα χρώματα χωρίς να σκέφτονται τους κανόνες και τις ακριβές ή τις οικονομικές καλαμαριέρες.

Προσωπικά επειδή αποφεύγω τα λιμάνια γιατί μου αρέσει το ψάρεμα από τους βράχους χρησιμοποιώ κυρίως την δεύτερη τεχνική και ευχαριστώ το Δήμο που μου τη μετέφερε σε μια από τις συναντήσεις του φόρουμ. 

Όταν δεν τρώνε με τίποτα στην μικρή και ταπεινή καλαμαριέρα μας τότε δοκιμάστε την αρματωσιά με τις δυο καλαμαριέρες που είναι πολύ αποδοτική στο ψάρεμα της σουπιάς:http://www.paraktiopsarema.gr/forum2...EC%DC%F1%E9%E1

Προσοχή στα φρένα μας να μην είναι πολύ σφιχτά για να μην κόβονται τα πλοκάμια από την υπερβολική πίεση που θα ασκήσουμε πάνω τους. Μην περιμένετε μια δύσκολη μάχη με κεφάλια και φρένα αλλά μια αργή ανάσυρση από το βυθό που θα τη φέρει κοντά μας σιγά σιγά με σταθερό αργό μάζεμα. Κάποιοι συνηθίζουν να κάνουν κάποιο κάρφωμα αλλά μάλλον είναι περιττό αφού τις περισσότερες φορές έχει μπουκώσει την καλαμαριέρα για τα καλά. Τις μικρές θα τις ξεγελάσετε εύκολα αλλά για τις μεγάλες θα πρέπει να κοπιάσετε περισσότερο.

Όπως πάντα θα πρέπει να έχετε μαζί σας το καλύτερο φίλο του σπινερ την απόχη σας δηλαδή γιατί πάρα πολλές φορές ξεκαρφώνονται στο τελευταίο μέτρο στο σήκωμα του καλαμιού μας για να τη φέρουμε κοντά.

Και όπως σε κάθε παρακλάδι του σπινινιγκ χωρίς περπάτημα και αλλαγή σημείου δεν κάνεις τίποτα...

Του Δημήτρη Κρόκου